INFORMACJA DOTYCZĄCA OBOWIĄZUJĄCEGO W POLSCE PRAWA REGULUJĄCEGO TRANSPLANTACJĘ NARZĄDÓW I TKANEK POBRANYCH OD OSÓB ZMARŁYCH

1. W Polsce kwestię transplantacji reguluje Ustawa z dnia 1 lipca 2005 r. o pobieraniu, przechowywaniu i przeszczepianiu komórek, tkanek i narządów (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 2134 ze zm.).

2. Z mocy prawa lekarz może pobrać narządy od osoby zmarłej, która za życia nie wyraziła sprzeciwu na ich pobranie w formie:

1. wpisu w Centralnym Rejestrze Sprzeciwów na pobranie komórek, tkanek i narządów ze zwłok ludzkich,

2. oświadczenia pisemnego zaopatrzonego we własnoręczny podpis,

3. oświadczenia ustnego złożonego w obecności co najmniej dwóch świadków, pisemnie przez nich potwierdzonego.

3. Jeśli nie ma takiego sprzeciwu, to domniemywa się, że osoba wyraża na to zgodę.

4. Centralny rejestr sprzeciwów prowadzi Centrum Organizacyjno-Koordynacyjne do Spraw Transplantacji „Poltransplant”.

5. Przepisy nakładają na lekarzy obowiązek zgłaszania do „Poltransplantu” każdej możliwości pobrania tkanek i narządów do przeszczepu od osób zmarłych.

6. Rozmowa personelu medycznego z osobami najbliższymi zmarłego ma na celu ustalenie jego – wyrażonego za życia – stanowiska na temat pośmiertnego dawstwa narządów. Prawo nie daje uprawnień rodzinie do decydowania o pobieraniu, bądź niepobieraniu cudzych komórek, tkanek i narządów w celu ich przeszczepienia innej osobie. Ze względu na fakt, że w naszym społeczeństwie idea transplantologii i dawstwa narządów nie jest jeszcze powszechna i nie ma pełnego zrozumienia, lekarz zwraca się do rodziny osoby zmarłej z zapytaniem, czy wyraża zgodę na pobranie narządów do przeszczepu. Nie pobiera się tkanek lub narządów wbrew woli rodziny osoby zmarłej.

7. Każdy z nas jest potencjalnym dawcą narządów, dopóki sam za życia nie wyrazi sprzeciwu.